Warsztaty HorseSpirit polecam każdemu, bez wyjątku, bez specjalnych wskazań. One pomagają dostrzec nasze najbardziej skryte emocje. Pomagają nam usłyszeć samych siebie i myślę, że kiedy potrafimy to zrobić, potrafimy dostrzec siebie budzi się nasza wrażliwość, empatia. Widok konia wypełnionego naszą własną, tak skrzętnie ukrywaną przed całym światem energią sprawia, że nagle wszystko się zatrzymuje. Ta chwila całkowitej uwagi skupionej na koniu, który podąża krok w krok za naszymi emocjami – jest obezwładniająca. Konia-trenera nie można do niczego zmusić, nie można go oszukać. On czyta w nas jak w otwartej księdze i swoją postawą pokazuje, że tak naprawdę zupełnie nie wiemy co chcemy robić. Z jednej strony stoimy przed wykonaniem ćwiczenia, zadania, nastawieni jesteśmy na efekt, osiągnięcie celu, a z drugiej wybrzmiewa uparte „Pomyśl czego TY naprawdę TERAZ chcesz” – wypowiadane przez opiekunkę warsztatów, a podkreślane przez uważną postawę konia, który cały czas nas bacznie współodczuwa. Co mi dają warsztaty z koniem? Uświadamiają mi jak mało wiem o sobie, o moich lękach, a nawet potrzebach, bo moim koniem-trenerem okazał się nie ten, którego ja wybrałam, ale ten, który wydawał mi się najbardziej do mnie zdystansowany, daleki, tak bardzo pewny siebie, że wywołał we mnie niepokój, że za kimś takim nie nadążę. Stało się inaczej. Pracujemy ze sobą od samego początku, koń-trener wyciąga ze mnie i mi pokazuje moje najbardziej poszarpane emocje, które w codzienności utrudniają mi nawiązywanie relacji z innymi, uniemożliwiają stawianie własnych granic, dobitnie pokazuje mi jak bardzo moja wewnętrzna postawa odpowiada słowom „przepraszam, że żyję”. Droga do siebie jest wyczerpująca, często bardzo bolesna, ale obecność konia-trenera, obecność opiekunki warsztatów sprawia, że w pewnym momencie mam wrażenie, jakbym znalazła się w najbezpieczniejszym miejscu pod słońcem. Jestem ja, moje emocje we mnie i te „odbite” w końskim zachowaniu, które mogę zobaczyć, mogę ich dotknąć, które są wyciszane we mnie miękkim dotykiem pyska na ramieniu, na dłoni, który mówi: „wszystko jest w porządku, ty jesteś w porządku”. Dzięki warsztatom nie uciekam od siebie, od swojego strachu, od przeszłości, która bałagani w moich uczuciach. Może jestem po nich obolała, może czasem więcej płaczę, ale w sobie czuję spokój. Dziwny, niewytłumaczalny spokój, który pozwala zasnąć, pozwala nie bać się samotności.